Hayatta öyle anlar olur ki…
Sanki bir kavşakta durup ileriye bakarsın ama hiçbir yön netleşmez.
Zihin konuşur, duygu çağırır, sezgi hafifçe fısıldar…
ama üçü birden konuştuğunda insan kendi iç sesini bile işitemez hale gelir.
Zihin otomatiğe bağlar, duygular kendimizden dahi saklanmak ister ve sezgi dış seslerin içine karışır.

İşte bu anlarda çoğu kişi “kaybolmuş” olduğunu düşünür.
Oysa kaybolan yol değildir;
duyma biçimimizdir.

İçsel pusula hiçbir zaman tamamen susmaz; hep oradadır.
Ama gürültü arttığında fısıltılar duyulmaz olur.
Ve insan yönünü kaybettiğini sanır.

İçsel Pusula Hep Konuşur — Ama Senin Duyuş Biçimin Değişir

İnsanın içinde; onun için sürekli çalışan bir “yön duygusu” vardır.
Bu duygu bir sonuç değil bir içsel mekanizmadır:
Sessizlikle güçlenir, dürüstlükle netleşir, aceleyle bulanır.

İçsel yön; zihin sakinleştiğinde kendini duyurur.
Bu sessizleşme bir sonuç değil; bir beceridir.
Her insanda var olan ama her insanın kullanmadığı bir beceri.

Sezgisel yön çaba istemez;
temizlik ister.
Zihnin üzerindeki fazla yükler hafiflediğinde; o yön kendiliğinden görünür hale gelir.

Kaybolmuşluk Yönsüzlük Değildir; İçsel Gürültünün Artmasıdır

Kaybolmuş gibi hissettiğin yerde aslında çoğu zaman olan şudur:

• Aşırı düşünmek
• Korkuların aynı anda konuşması
• “Mantıklı olanı seçmeliyim” baskısı
• Geçmiş deneyimlerin iç sesi bastırması
• Belirsizlik karşısında içe kapanma
• Fazla analiz yüzünden sezgiyi duyamama

Bunlardan dolayı pusula bozulmaz;
sadece pusulanın ibresi titrer. 

Küçük bir örnek:
Bir karar vereceğin anda; için hafifçe bir yöne doğru akar, “evet” diye fısıldar…
Ama zihin saniyeler içinde “ya olmazsa?” diye araya girer.
İşte bu; pusulanın fısıltısını boğan içsel gürültünün tipik halidir.

Pusulanın Gösterdiği Yerle Zihnin İstediği Yer Çoğu Zaman Aynı Değildir

Çünkü pusula seni “güvende” olan yere değil
gerçek olduğun yere götürür.

Zihin konfor ister.
Pusula ise doğruluk ister.
Biri hesap yapar; diğeri hisseder.
Bu ikisi nadiren aynı anda konuşur.

Bazen içsel yön çok nettir ama insan o yöne yürümek istemez.
Çünkü orada:

• belirsizlik,
• risk,
• yenilik,
• değişim,
• eski kimliği bırakma ihtimali vardır.

Bu yüzden çoğu kişi;
yönü bildiği halde adımı erteler.

Durmak: Pusulanın Kendini Yeniden Duyulur Kılması

Durmak, hayatı durdurmak değildir.
Durmak, zihnin gürültüsünü bir süreliğine yumuşatmaktır;
içsel alanı düzenlemektir.

Durduğunda:

• İç ritmin yavaşlar
• Görmek kolaylaşır
• Ayırt etme kapasiten artar
• İç ses yükselmez — duyulur hale gelir.

“Durma anı” bir kaçış değil
pusulanın yeniden ayarlandığı andır.

Bu yüzden yön bulmaya çalışırken durmak; çoğu insana paradoks gibi görünür
ama aslında en güçlü sezgisel adımdır.

İçsel Sessizlik Öğretisi: Üç Yaklaşımın Ortak Sözleri

Birçok içsel öğreti; yönü bulmanın koşulunu “içsel gürültüyü azaltmak” olarak görür.

Krishnamurti’ye göre:
Görmek yorumsuz bakabilmektir.
Pusula tam da bu yorumsuz olduğun anda belirir.

Stoacı yaklaşımda:
İnsanın kendi iç düzeni dış dünyanın çalkantılarından bağımsızdır.
Bir başka açıdan; gürültü dışarıda değil içeridedir.

Osho’nun bakışında:
Sessizlik bir hedef değil varoluşun doğal halidir.
İnsan kendi içindeki sessizliğe indiğinde yön kendini gösterir;
çünkü sessizlik; hakikatin en sade aynasıdır.

Bu üç yaklaşımın ortak noktası şudur:
Yol dışarıdan öğrenilmez; içeride açığa çıkar.

Yön Bazen Hemen Açılmaz — Bu Yürüyemediğin İçin Değil, Yol Seni Hazırladığı İçindir

İçsel pusula bazen bir yönü açıkça gösterir ama beden hareket etmeye hazır hissetmez.
Bu; “yanlış yön” değil
zamanın henüz tam olmayışıdır.

Bazen zihin acele eder, beden bekler.
Bazen beden adım atmak ister, zihin “ama nasıl?” diye sorar.
Bazen yola çıkmaya hazırsındır ama içsel enerjin tam olarak o yönle hizalanmamıştır.

Ve bazen de şöyle olur:
Hareket etmek istersin; içindeki çağrı çok nettir…
ama “ilk adımı nereye atacağını” bilemezsin.
Bu; yönün olmadığı anlamına gelmez —
yolun henüz somutlaşmadığı anlamına gelir.

Her yol önce içte belirir,
sonra dış dünyada şekil bulur.

Beklemek pasiflik değildir
içsel hazırlığın tamamlanmasıdır. 

Sonuç: Yol Kaybolmaz; Sadece İçsel Sessizliğe İhtiyaç Duymuştur

İçsel pusula:

• sessizdir,
• ısrar etmez,
• acele ettirmez,
• manipüle etmez,
• ama asla kaybolmaz.

Sen içindeki gürültüyü hafiflettiğinde;
o tanıdık fısıltı yeniden hissedilir.

Çünkü yol dışarıda değil;
senin içsel netliğinde başlar.

Ve içsel pusulan aynı sakin cümleyi hep yeniden söyler:

“Yön aslında belliydi…
sen sadece duymaya hazır değildin.”  

Buket Atlı